Obruni's in Ghana deel 1

Maandag 29 september, de dag waarop ons avontuur begon. Aangekomen op Kotoka airport in Accra beginnen de eerste tekenen van de cultuurshock die ons te wachten staat. Na een rit in het busje van het vliegveld, een krijsende vrouw in een rolstoel, een temperatuur check voor Ebola konden we vrij makkelijk onze vooraf bestelde taxi vinden. Zo stond er een man tussen een horde van geroezemoes en andere gezichten met een bordje met onze namen op.
De rit in de taxi zelf was al een hele gebeurtenis op zichzelf. Zo zijn de taxi's hier in Ghana niet te vergelijken met de taxi's in Nederland. De auto's die we in Nederland als afgedaan bestempelen rijden hier vrolijk rond op de wegen die we in Nederland opnieuw zouden asfalteren. In deze taxi verkennen we Accra (hoofdstad van Ghana) stukje bij beetje. We rijden langs levensgrote verlichte billboards terwijl heel Ghana meestal zonder stroom zit. Op ditzelfde kruispunt komen mensen, correctie (soms zeer) jong volwassenen, met een volledige inventaris op hun hoofd langs de auto's gelopen om hun spullen te verkopen.
Als de wegen van geasfalteerd en begaanbaar naar nog meer oranje en onbegaanbaar (dat laatste is hier ZEER relatief!) gaan, stopt de taxi. Het enige wat ik kan doen is Eelkje aankijken en hopen dat dit niet waar is. Dat dit niet het geweldige hotel is die ik heb gezien op de website van het "hotel". De taxi chauffeur zegt in vloeiend Ghanees Engels, of te wel niet te verstaan, dat hij ons het strand wilde laten zien voordat we aankwamen bij het hotel. Ik staar naar links, hoor vaag wat golven op de achtergrond en kijk naar een zwarte omgeving terwijl ik zeg dat het prachtig is (waarover ik dit nou precies heb gezegd zie ik morgen wel als het weer licht is). De taxichauffeur begint weer te rijden en ik ga door met hopen dat de omstandigheden om ons heen veranderen/verbeteren. Helaas, en redelijk te verwachten, komen we echter met dezelfde omstandigheden aan bij het Rising Phoenix "Magic" Beach Hotel. Rechts van een taxi is een "winkeltje" met op de grond een matras waar 3 kinderen op aan het slapen zijn. Dit matras bedekt de volledige grond van het "winkeltje". Als mijn ogen klaar zijn om dit in me op te nemen kijk ik verder naar rechts en zie ik, wat de dag erna in het licht blijkt, een soort krottenwijk.
We gaan door de poort van het hotel, betalen onze kosten bij de balie/restaurant en de 2de poort gaat open voor ons. Eenmaal aangekomen bij onze kamer kan ik niets anders dan bedenken dat deze kamer er niet hetzelfde uit ziet als op de foto van de website. We krijgen een hangslot om onze deur mee op slot te doen, echter door een klein ingenieus foutje kun je de deur hiermee niet op slot doen als je in de kamer bent. Dit betekend dat als je slaapt je beschermd wordt door een toiletslotje. Ik moet zeggen: Ik heb me wel eens veiliger gevoeld. Het duurde dan ook een goede 4 uur voordat ik in slaap kon vallen. Nadat we alles in ons op hebben genomen en de klamboes met ducktape aan het plafond hebben bevestigd gaan we op ons "balkon" zitten en kunnen we eindelijk al deze indrukken laten zakken. Met de golven op de achtergrond, en een starende Ghanees aan mijn linkerzijde, kan ik een klein beetje gaan beginnen met genieten. De voorbereidingen van het afgelopen jaar zijn klaar en kunnen zich nu eindelijk tot herinneringen en ervaringen gaan vormen.