Obruni's in Ghana deel 2

Dinsdag 30 september

We ontwaken in ons hotel en na, een soort van, gedouched te hebben nemen we weer even plaats op ons balkon om van ons uitzicht te genieten. We komen er achter dat de Ghanees die ons gisteren aan het begluren was niet van plan is te stoppen en na 5 minuten te hebben volgehouden met zijn ogen brandend in onze linkerzijde van ons lichaam besluiten we te gaan ontbijten.
Na ontbeten te hebben in het Rising Phoenix Magic Beach Resort nemen we een taxi naar het vertrekstation voor de STC (dat is hier 1 van de 2 grote bus bedrijven hier in Ghana). Ook deze taxirit was een ervaring op zichzelf. Ze toeteren hier om alles. Ze laten zo weten dat je in gevaar bent, dat ze je in willen halen, dat ze je mee kunnen nemen of simpelweg om te laten weten dat ze op deze plek van de weg rijden.

Eenmaal aangekomen bleek dat we de bus al gemist hadden. Deze vertrok ’s ochtends om half 6 en ik vraag me sterk af hoe we hier ooit achter hadden moeten komen zonder daadwerkelijk daar op dat station te staan. Chaotisch werden we de taxi terug in getrokken zodat hij ons naar het 2de bus bedrijf kon rijden. De taxichauffeur had blijkbaar het beste met ons voor en legt ons uit dat hij ons niet op het station wilde achterlaten met onze bagage. Gelukkig reed de V.I.P. bus nog wel. Wat een chaos!
We kwamen aan in de taxi die ons direct al mededeelde dat we snel moesten uitstappen omdat hij hier niet lang mocht staan. Wat hij niet wist, en wij simpelweg niet over na hadden gedacht, is dat wij geen klein geld hadden om deze taxi chauffeur te geven omdat we niet op dit ritje hadden gerekend.
Terwijl wij uitstapte vlogen er allerlei mensen naar ons toe en zeiden dat we snel in de bus moesten stappen en moesten betalen. Vergeet hierbij echter niet, alsof het allemaal al niet verwarrend genoeg was, dat wij nog steeds een schreeuwende taxi chauffeur naast ons hadden staan die het geld wilde. Dus ik ben naar de bus gelopen en Eelkje regelde de taxi. Geen idee hoe, maar het is gelukt. Eelkje heeft snel het geld gewisseld en dit aan de taxichauffeur gegeven en een zeer verwarrend half uur later zaten wij in de bus. Aangezien ik die nacht ongeveer 2 uur geslapen had heb ik weinig van de busrit meegekregen. Dat het 5 uur duurde om van Accra naar Konongo te komen dat weet ik wel.

Het plan was om hier geld te pinnen want we konden de taxi niet meer betalen omdat de bus duurder was dan we dachten. Echter.... Wij wisten toen nog niet dat geld pinnen hier in Ghana met een Maestro kaart verre weg van makkelijk is. Ik ging in de rij voor de pinautomaat staan die bestond uit ongeveer 8 Ghanesen die ons aankeken alsof ze nog nooit van hun leven mensen hadden gezien die blank zijn (later leren wij dat het vreemder is als mensen je niet aanstaren). Na een lange tijd te hebben gewacht totdat ik aan de beurt ben steek ik mijn kaart in de machine, tik het bedrag in en geeft de automaat er de brui aan. Dus daar staan we dan: Met 1 Ghanees die ons wel erg interessant vindt en dehele tijd allerlei gesprekken met ons wil voeren, 8 Ghanesen die ons allemaal aankijken alsof we de grootste attractie zijn die Ghana ooit heeft gekend, en zonder geld voor de taxi van Konongo naar Agogo. Na eerst 30 minuten te hebben gewacht of de machine het weer zou gaan doen bellen we dr. Mamo (Hoofd van de chirurgische afdeling en tevens onze contactpersoon) en leggen we hem ons probleem voor. Alsof er niets aan de hand is zegt dr. Mamo dat hij ons het geld voor de taxi wel voorschiet en dat we gewoon naar Agogo moeten komen.

We laten ons helpen door een zeer behulpzame Ghanees die erg graag onze nummers wil hebben en erg graag onze “special friend” wil zijn (later leren we dat ook dit wel vaker voor komt in dit land). Hij regelt, nadat ik zijn nummer op een papiertje mee kreeg, voor ons een taxirit naar Agogo. Dit betekend dat je 40 minuten lang rijdt langs 2 townships, veel bananen- en palmbomen, en een prachtig uitzicht ergens halverwege de rit. Eindelijk zijn we dan in het ziekenhuis aangekomen en kunnen we genieten van ons luxe kamertje met een gedeelde keuken, badkamer en toilet. Het ziekenhuis heeft zelfs een generator dus als het hele dorp Agogo zonder elektriciteit zit hebben wij nog de luxe van een stopcontact die het wel doet. We hangen de klamboes op en met de wetenschap dat morgen onze coschappen beginnen om half 8 zoeken wij ons bed op.